Een bol wol door de woonkamer en zand op de keukentafel

Vandaag ga ik naar het huis van mijn oma. 

Ik ga oude foto’s uit zoeken die belangrijk zijn voor mij. Ze zitten geplakt met van die oude plakhoekjes in fotoalbums waar ik samen met oma al honderden keren doorheen gebladerd heb en waarmee we samen elke keer opnieuw veel mooie herinneringen hebben opgehaald.
Vandaag is het alleen helemaal anders dan andere keren, oma is er namelijk niet meer bij.

Ik stap in mijn auto en begin aan de 150 kilometer verre rit naar mijn oude ‘thuis’. Onderweg luister in naar mijn favoriete playlist met liedjes die mij telkens weer terug brengen naar fijne momenten in het verleden en zing ik regelmatig mee met een herkenbare songtekst.
Dat mijn mede weggenoot mij aan het stoplicht maar raar aankijkt neem ik met veel plezier voor lief 😅

Aangekomen bij oma’s huis stap ik uit mijn auto, ik neem een kop koffie, ga aan de keukentafel zitten met de fotoalbums voor mij en begin te bladeren. Bij het zien van de foto’s dwalen mijn gedachten af en denk ik aan al die fijne herinneringen en mijn kindertijd bij oma. 
Bij oma mocht en kon namelijk alles…

Witte suiker op mijn boterham? Ja hoor dat mag! Extra cakebeslag maken om ongebakken op te snoepen? Ze maakte het met liefde en plezier. Een bol van haar breiwol afrollen rond tafel- en stoelpoten door heel het huis om een doolhof te maken? Geen probleem voor oma… Ik zie haar er nog over stappen terwijl ze haar dagelijkse werkjes in huis deed. Zelfs met zand op de keukentafel spelen als het buiten regende mocht van haar, zolang deze om 12u maar leeg was want dan was het tijd voor het middageten.

In gedachte ben ik opnieuw dat kleine meisje dat samen met oma op de zetel zit, lekker dicht tegen haar aangekropen. Ik heb mijn duim in mijn mond en terwijl oma door de albums bladert luister ik naar de verhalen die ze vertelt bij elke foto. “Weet je nog die keer dat…” hoor ik haar telkens zeggen, en ik geniet volop van haar liefde en warmte. Nadat de laatste pagina van het album is omgeslagen zit ik ineens weer aan de keukentafel en mis ik haar aanwezigheid.

Wat ben ik nu ontzettend dankbaar dat oma deze fotoalbums heeft gemaakt, stel je voor dat ze de foto’s alleen op een harde schijf of usb stick had staan en die gecrasht was?
Dan had ik nooit die fijne momenten met oma meegemaakt tijdens het doorbladeren van deze albums. Want ja: het is niet de vraag of een harde schijf / usb stick ooit kapot gaat maar wel wanneer, en dan waren al deze zo belangrijke herinneringen verloren gegaan.

Het verbaasd mij dan ook, als professioneel fotograaf, dat er mensen zijn die investeren in een fotoshoot maar vervolgens alleen digitale bestanden vragen.
Er gaat toch niets boven het gevoel dat je krijgt als thuiskomt en langs die prachtige foto aan de muur wandelt, of samen met je (klein)kind door dat ene mooie handgemaakte album bladert… het gevoel van trots, terug in de tijd gaan een herinneringen ophalen aan de periode waarin die foto’s gemaakt werden en ze in gedachte samen opnieuw beleven, die momenten zijn toch onbetaalbaar?

Neem gerust eens een kijkje op mijn wallart & prints pagina om te zien wat de mogelijkheden zijn voor jouw foto’s
Ben je enthousiast geworden en wil je dat ik jouw herinneringen ga vastleggen? Dat kan hier!